Blijven ademen

Het is alweer een jaar geleden, de operatie oftewel dat we afscheid genomen hebben van Arthur. Vlak nadat ik te horen had gekregen dat het een kwaadaardig gezwel was zei een vriendin tegen mij laten we het beestje wat in je groeit een naam geven: Arthur. Dat heeft mij zo enorm geholpen om het wat luchtiger te kunnen benaderen. Doordat een deel van de tumor weg is gelaserd gaf dat veel irritatie in mijn luchtpijp waardoor ik regelmatig moest hoesten of een kriebel in mijn luchtpijp had. Doordat dit allemaal speelde in de beginperiode van de Corona uitbraak was hoesten iets wat ik liever niet deed want iedereen keek me dan meteen aan. Op zo’n moment kon ik dan tegen mezelf of een van de kinderen zeggen: “Arthur doet weer vervelend” of “Het is allemaal de schuld van Arthur”. Daar moesten we dan om lachen in plaats van dat het een ongemakkelijk gevoel gaf. Een van de eerste dingen die ik wilde doen na mijn herstel is bovenop Arthur’s Seat staan. We zijn twee keer in Edinburgh geweest en be

Al een paar weken ben ik bezig met de verwerking van alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Dat gaat niet altijd even makkelijk want hoe verwerk je zoiets. En dan komt er opeens iets op je pad wat daar enorm mee helpt. In mijn geval een film: Kiss and cry. Toen ik de beschrijving las moest ik wel even slikken, het gaat over een meisje met een zeldzame vorm van keelkanker. Voor ik het aandurfde om te gaan kijken heb ik eerst wat meer informatie opgezocht. Het is namelijk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ondanks dat het heftige onderwerp wilde ik het toch graag zien.  De herkenbaarheid: de benauwdheid, de tumor aan de rechterkant van de luchtpijp, de benadering van de arts bij het slecht nieuws gesprek (ze vraagt hem heel positief of alles goed is). Deze herkenbaarheid is ook heel confronterend. Dit heb ik immers ook meegemaakt. Er zijn ook veel verschillen, zij was pas 17 jaar toen ze kanker kreeg, ze heeft tijdelijk een tracheastoma gehad, de tumor zat bij haar tegen haar sch