Blijven ademen

Elke dag word ik geconfronteerd met de gevolgen van kanker. Voor iedereen die denkt maar het is toch weg dan is nu alles weer normaal: nee helaas. Misschien is het een nieuw normaal. Een waarin ik me bewust ben van mijn sterfelijkheid. Waarin ik weet dat niets in het leven vanzelfsprekend is. Maar ook waarin ik elke dag de gevolgen merk van de operatie en bestraling. Gevoeligheid bij mijn hals, een schildklier die niet goed werkt, niet alle bewegingen kunnen maken met mijn hoofd vanwege een fysieke beperking door de operatie. Een paar weken geleden viel het me op dat ik regelmatig het gevoel heb dat mijn medicatie blijft hangen in mijn slokdarm. Vanaf het moment dat ik dat opmerkte ben ik op gaan letten en ook terugdenken of ik vaker last heb. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Al enige tijd heb ik in toenemende mate problemen met het doorslikken van voedsel. Met name harder of droger eten. Maar ik merk ook steeds vaker dat er iets in mijn slokdarm lijkt te zitten, in de weg zit. Een van

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Op zich is het een goed teken. De CT-scans zien er tot nu toe elke keer goed uit en ook mijn schildklierwaarden zijn goed. De fysieke vermoeidheid is er nog wel en in het laatste gesprek met de longarts gaf hij aan dat dat vaker voorkomt en dat het bij sommigen blijvend is. Voor het eerst sinds mijn diagnose is het gelukt om weer op vakantie te gaan naar Schotland. Wat hebben we er naar uitgekeken en wat was het weer heerlijk! Een van de goals die ik had was boven op Arthur’s Seat staan. Ik heb er eerder al eens over geschreven. Vlak nadat ik de diagnose kreeg stelde een vriendin voor hetgeen in mijn groeide een naam te geven Arthur. Dat heeft me zo goed geholpen om het te relativeren en een plekje te geven. Arthur’s Seat was sowieso al een wens maar daarna had het nog een grotere betekenis. Toen ik na een week vakantie in Schotland positief testte op Corona baalde ik wel. Dit zou toch niet mijn uitdaging verpesten? Ik ben een p