Arthur’s Seat

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Op zich is het een goed teken. De CT-scans zien er tot nu toe elke keer goed uit en ook mijn schildklierwaarden zijn goed. De fysieke vermoeidheid is er nog wel en in het laatste gesprek met de longarts gaf hij aan dat dat vaker voorkomt en dat het bij sommigen blijvend is.

Voor het eerst sinds mijn diagnose is het gelukt om weer op vakantie te gaan naar Schotland. Wat hebben we er naar uitgekeken en wat was het weer heerlijk! Een van de goals die ik had was boven op Arthur’s Seat staan. Ik heb er eerder al eens over geschreven. Vlak nadat ik de diagnose kreeg stelde een vriendin voor hetgeen in mijn groeide een naam te geven Arthur. Dat heeft me zo goed geholpen om het te relativeren en een plekje te geven. Arthur’s Seat was sowieso al een wens maar daarna had het nog een grotere betekenis.

Toen ik na een week vakantie in Schotland positief testte op Corona baalde ik wel. Dit zou toch niet mijn uitdaging verpesten? Ik ben een paar dagen goed ziek geweest en heb mijn reukvermogen nog niet terug. Maar het is gelukt! Arthur’s Seat op met alle drie kinderen, de jongste een deel van de tijd in de rugdrager maar oh wat ben ik trots dat het gelukt is!

Een bijzonder moment was voor mij de foto met Stitch. Die heb ik van bovenstaande vriendin gekregen en omdat zij op het moment ook door een nare tijd gaat was mijn “overwinning” ook voor haar!