De uitslag

Vandaag (12 maart) heb ik weer een afspraak met de longarts. Op woensdag hebben ze altijd groot overleg met alle artsen en ik verwacht dat ze mijn casus daar besproken hebben. En natuurlijk hoop ik dat de patholoog uitslag heeft gegeven van de bioptie.

Maar het ziekenhuisbezoek begint met een nieuwe longfunctietest. De longarts wil graag weten of de ingreep zinvol is geweest. Ik had zelf al direct na de ingreep geconstateerd dat ik beter kon ademen, daardoor merkte ik ook hoe erg de benauwdheid eigenlijk is geweest.

Na het rondje Corona-vragen, heb je verkoudheidsklachten, heb je koorts, hoest je (ja maar dat komt door irritatie in mijn luchtpijp door de ingreep), gaan we beginnen. De verpleegkundige zegt me dat ik het gewoon kan aangeven als het niet gaat want we willen de luchtpijp niet verder irriteren. Het blazen gaat prima en ik zie direct dat ik een mooie curve blaas. De verpleegkundige reageert hierop door aan te geven dat zij er niets over mag zeggen maar ik merk dat ze het met me eens is.

Door de positieve spirometrie uitslag loop ik heel tevreden en totaal ontspannen de afspraak met de longarts binnen. Hij is wat terughoudend als ik hem enthousiast vertel over de mooie curve. Een paar minuten later begrijp ik waarom hij terughoudend is. Hij wist wat hij mij moest gaan vertellen. De tumor in mijn luchtpijp is kwaadaardig, het is kanker.

Deze uitslag had ik totaal niet verwacht, ik was uitgegaan van een goedaardig gezwel. Ik laat het allemaal over me heenkomen wat de arts vertelt. 
Het is een zeldzame kanker, Adenoïd Cysteus Carcinoom. Een kanker die vaak voorkomt in de speekselklieren maar ook in de luchtwegen kan ontstaan. De longarts heeft dit ongeveer 15-20 keer meegemaakt in zijn carrière. Door de zeldzaamheid is er weinig te zeggen over eventuele uitzaaiingen en het verloop.

Hij geeft aan dat ze de tumor operatief gaan verwijderen. Ze gaan een deel van mijn luchtpijp weghalen en de twee delen vervolgens aan elkaar zetten. Hij vertelt het alsof het een kleine operatie is die ze "even" doen. Na de operatie krijg ik een leefadvies maar ik zal eigenlijk alles gewoon kunnen doen. Als de operatie achter de rug is gaan ze overleggen of het nog nodig is om te gaan bestralen. Er is nog geen PET-scan gemaakt om te kijken naar eventuele uitzaaiingen. De longarts heeft dit wel aangevraagd, uit een telefoontje door de assistente blijkt dat de nucleaire afdeling op het moment gesloten is. Zodra ze weer open gaan sta ik als eerste op de lijst voor een scan.

Zodra we in de auto zitten bel ik als eerste mijn lieve vriendin op. Zij weet, helaas, als geen ander hoe ik me nu voel. Woorden weten we beide niet te vinden maar dat geeft niet.

Ik heb erg veel moeite met het woord kanker. Het is zo'n beladen woord die vaak geassocieerd wordt met de dood. Toch dwing ik mezelf het vaak te zeggen: het is kanker; ik heb kanker.

Eenmaal thuis moeten we het de kinderen vertellen. Wat is dat moeilijk, je wil ze geruststellen, zeggen dat alles goed komt maar dat kan ik niet. Ik kan ze geen beloftes doen waarvan ik niet weet of ik die kan nakomen. We hebben maar even met z'n drieën staan huilen. Wat een spannende tijd staat ons te wachten.