600 dagen

Al 600 dagen leef ik met kanker. Eerst met de wetenschap dat de tumor die ze in mijn luchtpijp hadden ontdekt kanker was. En sinds de behandeling met de fysieke en mentale gevolgen. 

Voordat ik wist dat ik kanker had kon ik me er weinig bij voorstellen hoe het moet zijn om die giftige cellen in je te hebben maar vooral ook hoe het is na de behandeling. Ergens kan je zeggen het is nu toch weg dus dan is er niets meer om je zorgen over te maken. Ik kan het niet vergeten. Dagelijks word ik geconfronteerd met de gevolgen van de kanker (behandeling). Vaker ophoesten van slijm, rugklachten door de anatomische verandering in mijn hals, pijn bij het doorslikken van grote of droge stukken voedsel en geen lange verhaaltjes kunnen voorlezen aan mijn peuter omdat lange tijd praten vermoeiend is. Allemaal kleine dingen maar daardoor is er bijna geen moment dat je even vergeet dat de kanker er is geweest. Natuurlijk besef ik me heel goed dat het veel erger had kunnen zijn maar dit zijn wel de dingen waar IK dagelijks mee te maken heb.

En dan zijn er de momenten wanneer je denkt: wanneer houdt het eens op. Drie weken terug liep ik tweedegraads brandwonden op aan mijn hand omdat ik een soeplepel hete soep over mijn hand kreeg. En toen ik afgelopen donderdag kiespijn kreeg sloeg de twijfel en angst wel weer toe. 

De tumor die in mijn luchtpijp is gevonden is: Adenoid Cystic Carcinoma. Dit valt onder de speekselklierkankers die bij mij in mijn luchtpijp is ontstaan. Maar dan krijg je kiespijn, een kloppende pijn die duidt op een ontsteking en die ik vooral voelde aan de onderkant bij mijn tandvlees. Aan een kant waar al eerder een kies getrokken is vanwege terugkerende ontsteking maar waar zich ook speekselklieren bevinden. Dan kan ik niet voorkomen dat het gaat spoken in mijn hoofd. Wat nu als er daar toch een tumor zit in de speekselkier die in dat gebied zit en die elke keer een ontsteking veroorzaakt. Dan is ratio en gevoel lastig uit elkaar te houden. En deze momenten zullen blijven komen en ik laat dit niet overheersen maar het onbezorgde gevoel ben ik wel kwijt.

Met mijn hand gaat het goed. De verbranding is nog wel te zien en ik lijk wat minder gevoel te hebben bij de huid maar geen grote verwondingen. Het is afwachten hoe het er uiteindelijk uit gaat zien. 

Mijn kies is getrokken en ook dat heelt goed. Ik merk wel dat mijn lichaam weinig kan hebben sinds de operatie en bestraling vanwege de kanker. Het herstel en de antibiotica zorgt ervoor dat ik extra snel moe ben. Dus maar weer een pas op de plaats en even wat meer rust nemen.