Kiss and Cry

Al een paar weken ben ik bezig met de verwerking van alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Dat gaat niet altijd even makkelijk want hoe verwerk je zoiets. En dan komt er opeens iets op je pad wat daar enorm mee helpt. In mijn geval een film: Kiss and cry. Toen ik de beschrijving las moest ik wel even slikken, het gaat over een meisje met een zeldzame vorm van keelkanker. Voor ik het aandurfde om te gaan kijken heb ik eerst wat meer informatie opgezocht. Het is namelijk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ondanks dat het heftige onderwerp wilde ik het toch graag zien. 

De herkenbaarheid: de benauwdheid, de tumor aan de rechterkant van de luchtpijp, de benadering van de arts bij het slecht nieuws gesprek (ze vraagt hem heel positief of alles goed is). Deze herkenbaarheid is ook heel confronterend. Dit heb ik immers ook meegemaakt.

Er zijn ook veel verschillen, zij was pas 17 jaar toen ze kanker kreeg, ze heeft tijdelijk een tracheastoma gehad, de tumor zat bij haar tegen haar schildklier aan waardoor ze niet direct konden opereren. Ze heeft chemo gehad om de tumor kleiner te maken met alle bijwerkingen die daarbij komen. En we hadden een verschillend type kanker (clear-cell sarcoma bij haar en adenoid cystic carcinoma bij mij).

Ik heb flink moeten huilen tijdens en na de film. Ondanks dat het heftig was om te kijken het heeft me ook goed gedaan. De wetenschap dat je niet alleen bent, niet de enige bent die dit meemaakt. En ook een stuk verwerking, tijdens de film zag ik ook mijn eigen proces. Het heeft me een paar dagen gekost om het te verwerken maar ik ben blij dat dit op mijn pad kwam.

Bron: Wikipedia