Een jaar voorbij

Het is alweer een jaar geleden, de operatie oftewel dat we afscheid genomen hebben van Arthur. Vlak nadat ik te horen had gekregen dat het een kwaadaardig gezwel was zei een vriendin tegen mij laten we het beestje wat in je groeit een naam geven: Arthur. Dat heeft mij zo enorm geholpen om het wat luchtiger te kunnen benaderen. Doordat een deel van de tumor weg is gelaserd gaf dat veel irritatie in mijn luchtpijp waardoor ik regelmatig moest hoesten of een kriebel in mijn luchtpijp had. Doordat dit allemaal speelde in de beginperiode van de Corona uitbraak was hoesten iets wat ik liever niet deed want iedereen keek me dan meteen aan. Op zo’n moment kon ik dan tegen mezelf of een van de kinderen zeggen: “Arthur doet weer vervelend” of “Het is allemaal de schuld van Arthur”. Daar moesten we dan om lachen in plaats van dat het een ongemakkelijk gevoel gaf.

Een van de eerste dingen die ik wilde doen na mijn herstel is bovenop Arthur’s Seat staan. We zijn twee keer in Edinburgh geweest en beide keren lukt het niet om Arthur’s Seat op te gaan (eerste keer zwanger waardoor ik niet makkelijk grote stukken kon lopen en de tweede keer had ik een kind met twee gebroken polsen bij me en zag ik het niet zitten om daarmee een stuk te gaan lopen). Dit maakte de naam Arthur helemaal toepasselijk. Helaas is het nog niet gelukt om naar Edinburgh te gaan vanwege de Corona pandemie maar de wens staat nog steeds.

Het is een gekke tijd vol herinneringen en terugkijken. 2 maart horen dat er “iets” in mijn luchtpijp zat, 5 maart de eerste ingreep (weg laseren), 12 maart de diagnose kanker. En nu (31 maart) een jaar geleden dat ik geopereerd ben. Dat was toch wel het meest heftige moment. De operatie in gaan terwijl je je niet ziek voelt maar van binnen natuurlijk wel bent en dan wakker worden als een wrak. Althans zo voelde ik me. En vanaf dat moment is alles anders, ik zal nooit meer zijn zoals daarvoor. De fysieke beperking door het verwijderen van bijna de helft van mijn luchtpijp en de mentale verandering door wat je hebt meegemaakt. 

Inmiddels heb ik alweer de tweede scan na de behandeling gehad en alles ziet er gelukkig goed uit. Een enorme opluchting, ik zag er enorm tegenop. De angst dat de kanker terugkeert blijft aanwezig maar dat gevoel mag voorlopig weer voor een paar maanden naar de achtergrond verdwijnen. 

Na maanden van bloedonderzoeken en wachten op afspraken met de internist ben ik afgelopen week begonnen met medicatie voor een trage schildklier. Er was niet echt een duidelijke diagnose te stellen. De bloedwaarden zijn binnen de marges ook al zitten ze aan de ondergrens. De combinatie van klachten, lage bloedwaarden en het feit dat ik bestraald ben in het gebied waar de schildklier zit is reden genoeg om te proberen hoe ik reageer op de Levothyroxinenatrium. Hopelijk komt er dan eindelijk weer wat vooruitgang in mijn herstel.

Boven alles blijf ik genieten van en trots zijn op de kleine geluksmomenten: met mijn kleine mannetje langs de brandweerkazerne en het politiebureau gaan waar hij dolgelukkig alle ta-tu auto’s, busjes, vrachtwagens, fietsen, motoren, meneren en mevrouwen aanwijst om thuis op zijn vingertjes te tellen en aan papa en grote broer en zus te vertellen hoeveel hij gezien heeft. Met mijn grote dochter praten over haar vakkenkeuze en studies die haar leuk lijken. En mijn middelste die nu ook echt in het midden zit, vaak is hij al zo groot maar gelukkig ook af en toe gewoon nog lekker klein 💖