En dat is één…

Wat is het toch een proces van veel wachten. Na het gesprek bij Holland PTC zijn er 10 dagen voorbij en ik heb nog steeds niet gehoord wanneer ik kan beginnen met de bestraling. Ondanks dat ik er enorm tegenop zie wil ik ook niets liever dan starten, dan is het ook sneller weer achter de rug. Als mijn telefoon gaat en ik zie dat het Holland PTC is spring ik op, YES eindelijk. Helaas was de blijdschap van korte duur, ze belde om te zeggen dat het berekenen erg veel tijd kost en ik komende week nog niet zal starten. We spreken af om over een week nog even contact te hebben en als het toch eerder kan dan belt ze alsnog. 

Ik baal er enorm van. Nog langer wachten betekent bestraling tijdens de zomervakantie van W. en T. en vooral nog steeds niet kunnen opbouwen wat er door de bestraling is afgebroken. Baaldagen mogen er ook gewoon zijn, morgen bekijken we het weer met een frisse blik.

Op dinsdag 23 juni, precies 12 weken na de operatie, belt de verpleegkundige van Holland PTC opnieuw deze keer met de mededeling dat ze een startdatum heeft. Komende donderdag 25 juni gaan de bestralingen starten. Fijn dat er eindelijk een datum is maar toch ook wel spannend nu komt het echt dicht bij.

Donderdag 25 juni

Vanmiddag om 16:00 uur heb ik de eerste bestraling. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan want dan wordt ik alleen maar zenuwachtig. Als afleiding ga ik een aftelkalender maken. Ik zit er al een tijdje over te denken maar weet niet goed wat ik moet maken. Uiteindelijk besluit ik kleine kaartjes te maken met aan de ene kant een cijfer en aan de andere kant een stukje van een kleurplaat. Vlak voor we naar Delft gaan is het klaar. Op de koelkast hangen nu de getallen 1 t/m 33 en de fijne quote van Thucydides (zie mijn vorige post).

Ik heb M. gevraagd om de eerste keer mee te gaan en daar ben ik blij om want als we naar Delft rijden merk ik dat ik toch wel was zenuwachtig ben. Omdat het de eerste keer is komen ze me ophalen om naar de bestralingsruimte te gaan. Als we naar de kleedruimte lopen krijg ik te horen dat ik de volgende keer zelf die kant op mag komen en dan even wachten tot ik naar binnen geroepen wordt. In de kleedruimte mag ik mijn bovenkleding uit doen en dan met mijn mooie doek om, die ik vorige keer gekregen heb, naar het bestralingsapparaat. Ik mag plaatsnemen op de tafel en krijg het masker op. Het apparaat wordt goed ingesteld en ze maken een aantal foto’s om te zien of alles goed staat. Dan gaat de bestraling starten. Behalve dat het apparaat wat geluid maakt merk ik niets van de bestraling. Het enige wat ik wel begin te voelen is dat het masker erg strak zit op mijn voorhoofd, het voelt inmiddels branderig aan. Als ze het masker loshalen blijk ik een hele afdruk op mijn voorhoofd te hebben. Ze gaan morgen proberen om er een folie tussen te doen, hopelijk helpt dat. Ze geven wel aan dat het vandaag wel een lange sessie was dus hopelijk scheelt dat morgen ook. Na precies een half uur ben ik weer terug bij M. en B. en kunnen we naar huis toe.