In een achtbaan

Drie dagen na het slechte nieuws kan ik gelukkig al terecht in het LUMC. Ik heb eerst een gesprek met de longarts en aansluitend wil hij, door middel van een bronchoscopie, een kijkje nemen in mijn luchtpijp.

Tijdens het gesprek vertelt de longarts dat het gezwel weggehaald moet worden ongeacht of het goed- of kwaadaardig is. Ze kunnen dat doen door een deel van mijn luchtpijp weg te halen. Zoals hij het vertelt klinkt dat echt als "dat doen we even" en het dringt het ook niet tot me door dat dit wellicht niet een simpele operatie is.

Na het gesprek lopen we gezamenlijk naar de ruimte waar hij de bronchoscopie zal uitvoeren. De ingreep zal worden gedaan onder plaatselijke verdoving. Ze beginnen met het verdoven van mijn keel, wie heeft het onzinnige idee gehad de verdoving nog smeriger te maken met bananensmaak?, elke keer verdoven ze een stukje dieper. Het inbrengen van de bronchoscoop is geen pretje, vooral het stuk langs mijn stembanden is erg naar. Als ik wil kan ik op het scherm meekijken met de arts maar ik ben vooral bezig met rustig te blijven ademen. Het lukt de arts om een aantal stukjes weefsel weg te nemen en ik ben blij als de ingreep achter de rug is.

Aansluitend hebben we nog een gesprek met de longarts. Hij vertelt zijn bevindingen en geeft aan de zwelling goed in beeld te hebben gehad. Omdat de zwelling ervoor zorgt dat ik moeilijk kan ademen wil de hij me op korte termijn, letterlijk, meer lucht geven. 

Onder algehele narcose zal hij opnieuw met een bronchoscoop mijn luchtpijp ingaan en dan vervolgens de zwelling gedeeltelijk wegbranden met een laser. In eerste instantie heeft hij het over volgende week maar al snel wordt dat: morgen. Omdat de ingreep de dag erna al zal plaatsvinden mag ik nog een rondje ziekenhuis doen: bloedprikken, hartfilmpje laten maken en een gesprek met de anesthesist.

Ook in Nederland heeft het Corona-virus flink toegeslagen en in het ziekenhuis zijn allerlei maatregels merkbaar. Niet urgente afspraken worden afgezegd, geen handen schudden en alertheid op verkoudheidsklachten. Door de biopt hoest ik wat bloed op. Geheel normaal maar hoesten in Corona tijd levert een hoop achterdochtige blikken op. 

De volgende dag moet ik me om 8 uur melden. Al snel blijkt dat de ingreep niet voor lunchtijd zal plaatsvinden en ik had dus prima wat later naar het ziekenhuis kunnen komen. 

Voor en na de ingreep krijg ik een verneveling waardoor de longblaasjes beter open gaan staan en ze optimaal zuurstof opnemen.

Uiteindelijk is het tegen half 3 als ik eindelijk naar de ok mag. Ik wordt heel naar wakker uit de narcose. Ik raak in paniek want ik ben B. kwijt, die ligt meestal naast me als ik wakker wordt en die zie ik nergens. Als de verpleegkundigen vragen wie dat is antwoord ik: mijn baby, om vervolgens te vertellen dat hij bijna 1,5 jaar is ;-) Ik ben behoorlijk in de war en het duurt best een tijdje voor ik de rust weer heb gevonden. Eenmaal goed wakker vraag ik, nog op de uitslaapkamer, om iets kouds voor mijn keel want die doet zeer.

Doordat ik pas zo laat naar de ok kon moet ik een nacht blijven. Gelukkig mag ik de volgende ochtend al vroeg weer naar huis. Eenmaal thuis begint het langzaam door te dringen wat er allemaal is gebeurd afgelopen week.