The day after

“Word wakker want dit is jouw droom, je geeft hoop aan de mensen, hoop want daar draait het om.”

Ik wordt wakker met deze tekst in mijn hoofd, een stukje tekst uit: Hoogste versnelling van Nielson. 

Waarom zit dit in mijn hoofd, zo bijzonder. Hoop houden, hoop geven, sterk zijn, vechten. En die droom ja helaas een nare droom maar wel mijn nare droom. En het lijkt wel of ik wakker ben geworden. Een nacht en dat maakt al zo veel verschil. De kracht, de wilskracht, willen vechten, moeten vechten, gaan vechten! Ik laat me er niet zomaar onder krijgen.

Ik ben nog bezig met ontbijten als ik een telefoontje krijg van het LUMC. De nucleaire afdeling met een tijdstip voor de PET-scan. Maandagmiddag, gelukkig want hoe eerder de scan hoe eerder duidelijkheid en hoe eerder de behandeling kan starten.

Als ik die middag boodschappen ga doen merk ik dat niet alleen mijn wereld op z'n kop staat. De halve supermarkt is leeg, mensen zijn aan het hamsteren geslagen vanwege het Corona-virus. Ik kan er alleen maar met grote verbazing naar kijken en erom lachen. Waar zijn ze in vredesnaam mee bezig?

Wat me wel enorm irriteert zijn alle mensen die me aankijken als ik hoest. Ik krijg echt de neiging om hard te roepen: Wees maar niet bang ik heb geen Corona, het is alleen maar kanker. Want elke keer als ik hoest dan komt dat door irritatie in mijn luchtpijp, irritatie door die stomme tumor. Elke keer als ik hoest weet ik: dat komt door de kanker. En die gedachten zijn al vervelend genoeg. Dat hoeft niet ook nog eens benadrukt te worden door al die starende mensen.