Het zit erop

33 bestralingen, 33x op en neer naar Delft maar het zit erop. De bestralingen dan, de de bijwerkingen zullen komende week nog toenemen. Maar dan eindelijk weer opbouwen.

De afgelopen weken zijn eigenlijk best snel voorbij gegaan. 33 werkdagen, bijna 7 weken leek een enorme tijd toen ik begon aan de bestralingen. Het waren wel drukke weken en soms ook gekke weken.

Bijvoorbeeld de week van 13 juli, maandagochtend ik sta mijn ontbijt te maken als W. naar me toe komt. Mam, zegt ze, het is vandaag een ongeluksdag. Ik kon niet bedenken waarom, het was dan wel 13 juli maar geen vrijdag. Al snel zei ze, nou het is vandaag de 13e keer. En dan ook nog 13 juli zei ik. Met die gedachte rij ik naar Delft. Als ik op de tafel klaarlig voor de bestraling komen ze naar me toe. We hebben een storing, we gaan even de boel resetten, even twee minuten wachten. Ze gaan weer de ruimte uit om verder te gaan, maar ik merk al snel dat er weinig beweging zit in het apparaat. En inderdaad korte tijd later komen ze weer binnen om het masker los te maken. Dit is een wat grotere storing dus ik moet nog maar even wachten in de wachtruimte. Gelukkig mag ik al snel naar de andere ruimte en gaat daar alles we goed. Ik kan er wel om lachen, W. had het immers al voorspeld. De dag erna, zelfde machine en wederom een storing als ik op de tafel lig. Gelukkig gaat het niet de hele week zo door 😉

Tijdens de storing op maandag hadden ze wel even de tijd om een paar foto’s en een filmpje te maken terwijl ik in het apparaat lig. Als ik later het filmpje en de foto's bekijk realiseer ik me dat het best een indrukwekkend apparaat is waar ik elke dag weer in "mag" liggen.

Twee weken later is er een grotere storing. Ik krijg een telefoontje met de vraag om thuis te wachten tot er meer bekend is of de storing snel kan worden verholpen. Gelukkig duurt het uiteindelijk maar een paar uur en kan ik aan het eind van de ochtend toch gewoon naar Delft.

De bijwerkingen blijven gelukkig heel lang mild. De opbouw gaat heel langzaam en daar ben ik erg blij mee. De vooruitzichten waren immers niet al te positief zeker toen ik al na een paar dagen last kreeg van een rode huid.

Toen mijn huid rood begon te worden heb ik van de zorg coach Cetomacrogol gekregen. Dit helpt bij een droge, geïrriteerde huid, het houdt de huid soepel en beschermt het. Ik krijg ook nog een proefpakketje met een wat duurdere zalf (die moet je dan ook zelf kopen). Als ik zie dat daar onder andere Shea Butter in zit bedenk ik me dat ik dat ook gebruik voor B. De werking van Shea Butter is redelijk gelijk aan die van de Cetomacrogol en ik besluit op de Shea Butter over te stappen. Ik ben erg tevreden over de werking. Mijn huid wordt wel steeds meer rood maar voor alsnog gaat het niet kapot.

Ik moet mijn huid goed beschermen tegen de zon, ik krijg wel de tip voor een Buff (neksjaal) maar dat werkt voor mij niet omdat de aangedane huid wat lager zit. Uiteindelijk vind ik een UV sjaal. Heerlijke koele stof, ik kies voor een witte zodat het niet snel warm wordt. Erg fijn om te gebruiken want elke keer insmeren met sunblock lijkt me ook niet goed voor de huid.

En dan mijn slokdarm, als ik over de helft van de bestralingen ben begin ik af en toe last te krijgen van mijn slokdarm. Met name grotere stukken eten is niet prettig om door te slikken. Eerst lukt het me nog om te blijven eten door het in kleinere stukjes te snijden maar uiteindelijk moet ik bepaalde dingen toch laten staan. Ontbijten gaat nog lang goed, mijn slokdarm heeft dan de hele nacht rust gehad. Lunch gaat als eerste over naar vloeibaar (eiwitrijke smoothies) en daarna ook het avond eten (meestal soep). Ook mijn ontbijt is de laatste dagen steeds pijnlijk.

Voor de pijn aan mijn huid en in mijn slokdarm slik ik al een aantal weken paracetamol. Elke 6 uur 1000 mg en als ik een keer vergeet voel ik meteen waarom ik het inneem want dan is zelfs speeksel doorslikken pijnlijk.

Als ik op de laatste dag Holland PTC binnenloop doet receptioniste een klein dansje. Wetende dat ik voor de laatste bestraling kom. Ik reed al met een blij gevoel naar Delft. Zo opgelucht dat dit de laatste bestraling zou zijn. En het is zo fijn dat er dan met je meegeleefd wordt. 

Het was niet mijn laatste bezoek aan Holland PTC, in elk geval nog enkele controles bij de arts en het ophalen van mijn masker.

Eenmaal thuis stond mijn hele gezin op me te wachten. Blijdschap bij ons allemaal dat ook dit stuk van de strijd erop zit.